Oom Joop was erg trots op me toen we elkaar weer zagen bij The Bodyguard. Ook tante Janine had me na Atlanta niet meer gezien en was erg verrast dat ik zo goed liep. Ik moet zeggen dat het me goed doet als ik dit hoor. Dan weet ik tenminste dat ik alles niet voor niets doe en nog steeds stappen maak. Het was zo leuk om weer bij een premiere te zijn.
Learn More
Het was geweldig om voor het eerst in bijna drie jaar weer in black tie naar een première te mogen gaan. En wat voor één”: The Bodyguard in het Beatrix Theater in Utrecht. Het was een prachtige voorstelling, maar ik heb erg genoten van het weerzien met alle lieve mensen die ik lang niet had gezien, maar wel steeds veel reacties en leuke berichten van kreeg.
Het voelt best gek dat iedereen erg onder de indruk is van hoe ik nu weer ben en hoe ik loop, sta en praat. En handen kan schudden met mijn rechterarm. Dat klinkt vreemd omdat ik er zelf aan gewend ben en eigenlijk van mening ben dat het allemaal heel langzaam gaat. Maar als ik al die reacties dan hoor, dan doet me dat goed. Dan weet ik dat al mijn revalidatiewerk niet voor niets is.
En het is als in de entertainmentwereld voor mij: vooral blijven doorgaan! Ik doe mijn best.
Learn More
Het is deze week lekker druk. Maandag, woensdag, vrijdag fysio op de VU, dinsdag, donderdag studie op de UvA, woensdag counseling, studeren met Saar, vrienden op bezoek en voor het eten als Thomas en Friso met lieve vrienden en vriendinnen, veel huiswerk en dan ook nog eens een verkouden Evelien.
Maar gelukkig houdt het niet op. Zaterdag een mooi private dinner met Dirk-Jan die 60 is geworden en zijn vrienden en zondag de première van The Bodyguard. Mijn smoking past gelukkig nog.
En de foto bij dit bericht? Dat is de Selfie die ik met mijn iMac heb gemaakt. Vrolijk toch?
Learn More
Dat was even supergezellig: Johan heeft mij zondag meegenomen naar Lage Vuursche voor een partijtje minigolf. Dat deed hij vroeger met zijn oma, dus nu met mij. Ik moet zeggen: het was hartstikke leuk. En het mooie is dat we echt gelijk op gingen. De ene keer won Johan, de andere keer ik. Het was ook leuk om in balans een balletje te slaan.
Dank je vriend. Fijn dat je weer in Nederland bent!
Learn More
Voor het eerst is een internationale conferentie gehouden over niet-aangeboren hersenletsel bij jongeren. In Liverpool. Daar kwamen specialisten van over de hele wereld bij elkaar en een van de sprekers was papa. Hij bracht mijn verhaal. Over wat goed gaat en wat niet. Over wat beter moet en waar kansen liggen. En vooral dat zij allemaal – stuk voor stuk- echt een verschil kunnen maken door meer aandacht, meer tijd, meer therapie, meer motivatie en meer talent te geven.
Papa begon zijn presentatie met mijn boodschap op video. En die maakte best indruk heb ik begrepen. Zo gaat mijn verhaal nu de wereld over. Maar hopelijk gaat het snel tot iets leiden. Het is nodig! Overigens vertelde papa dat hij een aantal erg inspirerende mensen daar heeft ontmoet. Uit Engeland, Ierland, Duitsland en Nieuw Zeeland. Dat wordt leren van elkaar! En zo hoort het toch.
Learn MoreRuim een jaar geleden was ik op tv in het programma ‘Geef om je Hersenen’. Dat was aan het eind van mijn behandeling in een Nederlands revalidatiecentrum. En precies voor het moment dat we besloten hadden om naar Amerika te gaan, naar het Shepherd Center, omdat we wisten dat ik veel verder zou komen als ik gespecialiseerde intensieve revalidatie zou krijgen.
Natuurlijk wilden ze me dat ook geven in het revalidatiecentrum in Nederland, maar hier zijn de mogelijkheden er niet voor. Dat heeft te maken met organisatie, met het feit dat centra hetzelfde budget krijgen voor de revalidatie van een 95-jarige met een herseninfarct als voor een 18-jarige met zwaar traumatisch hersenletsel en met heel veel andere politieke zaken. Daar ga ik me dan ook sterk voor maken dat dat moet veranderen. En omdat iedereen graag wil en inziet dat dat nodig is en wat voor resultaten behaald kunnen worden, voel ik gewoon dat dat gaat gebeuren.
Iedereen moet dezelfde kansen krijgen als ik. Gewoon in Nederland. Daar gaan we voor! Het filmpje laat duidelijk zien hoe ik een jaar geleden was en hoe ik nu bent. En ik kan je zeggen: ik ben er nog lang niet. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar die zal ik af gaan leggen. Met veel lieve mensen om me heen.
Learn More
Het moet allemaal niet gekker worden. Zit ik net weer in de collegebanken van de UvA, sta
ik ineens bij de grote collegezaal van de VU voor de studenten. Samen met mijn vriend prof. Erik Scherder heb ik college gegeven. Over intensieve neurorevalidatie, de zorg in Nederland, hoe ik me heb ontwikkeld, waar kansen liggen, wat belangrijk is en hoe lang het soms kan duren om ver vooruit te komen.
Het was hartstikke interessant voor mij, maar ook voor de studenten. Ik kreeg in elk geval veel applaus en volgens prof. Scherder hebben veel studenten ook een traantje weggepinkt. 
Dat is nergens voor nodig. Ze moeten alleen als ze afgestudeerd zijn ervoor zorgen dat iedereen de allerbeste zorg krijgt om weer sterk in de maatschappij terug te komen.
Nou, als ze les krijgen van Erik – en vooral als ze ook goed naar hem luisteren – dan komt het uiteindelijk best erg goed met de zorg voor jongeren met traumatisch hersenletsel.
Ik hoop dit vaker te doen. En ja… er zaten ook veel leuke meisjes studenten in de zaal. Want blind ben ik niet (-;
Learn More
Esther Roord is gewoon een van mijn beste vriendinnen. Ze was ook op de verjaardag van oma en we hebben heel veel zitten te kletsen en vooral ook hebben we veel gelachen. We spelen veel QuizDuel via de iPhone en ik moet zeggen: soms wint zij, maar vaak ook ik. Dat laatste vind ik natuurlijk wel leuker (-;
Learn More
Voor het eerst in drie jaar heb ik – maar dit keer helemaal broodje nuchter – een kleine kapsalon gegeten bij Coja. Coja zit om de hoek en mijn oude huisgenoten en ik hebben er wat gesnackt tussen al het gezonde eten in natuurlijk. Ik moet zeggen: de kapsalon smaakte goed. Ook zonder drank op. Ik kan er nu weer een tijdje tegen!
Learn More
Mijn oma Joke is vrijdag 88 geworden! Dat hebben we gevierd met veel familie, vriendinnen van oma en natuurlijk Esther en oom Peter. We zijn allemaal naar Dongen gegaan en hebben bij Jansen en Jansen haar verjaardag goed gevierd. Oma is 88 geworden! Wat best een beetje vervelend is, is dat oma steeds vergeetachtiger begint te worden en soms ook angsten heeft. Ik hoop dat ze nog lang op zichzelf in het verzorgingshuis kan wonen.
Ik heb voor oma ook gezongen op haar feestje. Daar was iedereen best onder de indruk van, maar om eerlijk te zijn: ik heb betere uitvoeringen gehad. Volgend jaar beter oma! Dikke kus
Learn More
Het gaat lekker op de UvA. Met mijn studie buddies Saar en Thomas (die mij nu naast Saar ook komt helpen). Het is wel best moeilijk voor mij om per week zo’n dikke honderd pagina’s te lezen, te onthouden, essays te schrijven en me de hele tijd te concentreren. Maar het gaat me lukken. Dat is zeker.
Dinsdag kwam Emma van der Meulen (de dochter van Klaas en Ellen) even op bezoek in de collegezaal. Zij is al met haar master bezig. Samen worden we heel slim!
Soms denken mensen dat ik een lekker lui leven heb, maar niets is minder waar. Twee dagen UvA, elke dag studeren, bijna elke dag 3 tot 4 uur therapie, thuisoefeningen en nog veel meer. Het is best veel en ik ga dan over het algemeen ook best vroeg naar bed, zo rond een uur of half negen. Maar ook al gaat alles een beetje langzaam naar mijn idee, ik merk wel dat ik steeds vooruit ga.
Learn More
Een mooi zomers weertje gisteren. Samen met Dominique heb ik bij Marathonweg een lekkere pizza gegeten. Samen in het zonnetje. Wat kun je dan genieten!
Learn More
Ik heb echt heel veel leuke sokken. Van vrienden, familie en van therapeuten gekregen. Maar heel bijzonder zijn wel deze sokken die ik van papa heb gekregen. Heb zijn sokken met Spock maar dan wel met uitstekende (uit-stekende) oren! Te leuk. Jammer dat ze onder mijn broek zitten. Maar als je wilt dat ik met zijn oren flapper, dan doe ik mijn broekspijp wel even iets omhoog voor je (-;
Learn More
Het moet niet echt veel gekker worden, maar papa is een van de sprekers op de First International Conference on Paediatric Acquired Brain Injury. Volgende week in Liverpool. Zo jammer dat ik niet mee kan, want ik zou graag weer samen met hem naar de stad van The Beatles willen gaan.
Papa is nog bezig met zijn presentatie maar er zit ook een film in van mij en het gaat over zaken als optimale zorg voor jongeren, het internationaal willen leren van elkaar, verdriet, boosheid over bureaucratie, machteloosheid en het pakken van kansen. Als hij dat maar allemaal binnen 10 minuten kan doen. Ik zal hem eerst overhoren.
Learn More
Vanochtend is de week weer begonnen. Eerst therapie op het sportcentrum van de VU. Dan naar huis, leren, thuisoefeningen, rusten, wat gezelligheid en weer leren. Het is echt alsof ik twee banen heb. Maar ik ga er voor. Mijn plannen zijn groots en mijn ambitie idem dito.
Ik krijg ook steeds meer klaar met mijn rechterhand. Ik kan dingen oppakken en wegzetten, kan mijn mes vasthouden (nog niet snijden, maar dat komt), een fles open maken en ga zo maar door.
Ik wil iedereen een poepie laten ruiken. En mijn missie om in 2018 de marathon van New York te gaan lopen, die staat nog steeds. Als een huis!
Learn More
Recente reacties