Het jaar 2010 was een topjaar als het om reizen en ontdekken gaat. Mijn wereldreis bracht me naar India, Nepal, Hong Kong, China, Australië, Vanuatu, Nieuw Zeeland, Paaseiland, Chili, Argentinië en Peru. Een groot deel van die reis heb ik samen met Willem-Geert gemaakt. Ik kwam terug met baard en snor – die er een paar weken later weer zijn afgegaan. Later dat jaar ben ik nog naar Indonesië gegaan met Niels Pieket en zijn familie. Plus nog een paar tripjes met papa en Dominique.
Het was ook het jaar waarin ik van de middelbare school overstapte naar de universiteit. Het begon met rechten aan de UvA, maar dat was niet helemaal mijn ding. Iets later ben ik overgestapt naar European Studies. En dat bracht nieuwe ambities in mijn leven. Ik denk achteraf dat de wereldreis een grote verandering voor mij teweeg heeft gebracht. Het was een afsluiting en een nieuw begin. Een grote stap naar volwassenheid. Nou ja… het kind in mij is nooit helemaal weggegaan (-;
Je begint net aan je wereldreis en je probeert meteen nog meer local te worden dan de locals. Dus pas je op een markt prachtige Indiaanse kleren. Maar je besluit toch maar om ze te laten liggen. Want mijn budget per dag was tijdens deze reis zo ongeveer $ 30,- per dag. Voor een slaapplaats, eten en zelfs drinken. Heel eerlijk: er zijn dagen geweest dat we daar zelfs van overhielden, maar die waren spaarzamer dan de dagen dat we tekort kwamen…
Het eerste land was India. Arm, maar heel spiritueel. Een land boordevol mystiek en herinneringen aan het koloniaal verleden. We begonnen in New Delhi, waar ik mijn eerste vriend leerde kennen. Voor een klein bedrag kocht ik van hem een ring, maar dat was het begin van een avond van eten en drinken bij hem thuis. Wereldwonderen als de Taj Mahal gezien, maar ook vrouwen die kleren – en zichzelf – wassen in de Yamuna rivier. Van Delhi naar Jaipur waar het kleurige olifantenfestival net was begonnen. Prachtig!
Vanuit India met de bus naar Nepal. Een moeilijke reis, maar de moeite waard. Nepal was heel bijzonder – al was het alleen al omdat Willem-Geert en ik er in een bar achter kwamen dat we ons geld in het hostel hadden laten liggen. WG ging het halen, maar verdwaalde en kwam nooit terug. Ik heb de eigenaren van de bar weten te overtuigen dat we de volgende dag terug zouden komen. In vrijheid naar mijn kamer. En wie lag daar slapend? Precies…
Misschien is het iets om je voor te schamen, maar WG en ik hebben in Hong Kong veel plezier gehad in Disneyland. Even lekker chillen na de ervaringen in India en Nepal. Nu is Hong Kong op zichzelf een stad waar je alleen met veel geld het erg naar je zin kunt hebben en dat is nou precies wat we niet hadden. De goedkoopste manier om de tijd in HK door te komen was een abonnement voor Disneyland en chillen!
Hij is zo’n 6.259 kilometer lang. De langste verdedigingsmuur ooit gebouwd en dat zelfs vanaf 200 voor Christus. De Chinese Muur mag dan wel deels vervallen en soms zelfs afgebroken zijn, maar het is machtig indrukwekkend als je er een stuk overheen loopt. Het geeft alleen al door zijn formaat een gevoel van onoverwinnelijkheid. De Chinese Muur is dan ook één van de zeven Wereldwonderen die mensen hebben gebouwd. Ik heb er vier van gezien: de Chinese Muur, de Taj Mahal, Machu Picchu en het Colloseum. Nog drie te gaan. Het Jezeusbeeld in Rio, Petra in Jordanië en Chichén Itzá in Mexico. Hoewel ik wel de piramide van Teotihuacan daar heb gezien. Ook mooi!
Australië was party time – en dat begon al meteen de eerste avond dat we aankwamen in het hostel in Byron Bay. We konden meteen deelnemen aan een BBQ met andere gasten en het werd nog laat en onrustig in de stad. De rondreis – die ik voor een deel zonder WG maakte omdat hij even terug naar Neerland moest – was waanzinnig. Veel mensen ontmoet, heerlijk gesurfd en heb nog twee planken over laten komen. En koala’s en kangoeroes? Ja, daar heb ik er veel van gezien!
Vanuatu is een kleine, zelfstandige eilandengroep in Oceanië. Daar komen is een once-in-lifetime ervaring. Zeker als je ook nog eens een paar duikbrevetten erbij haalt. Duiken kon ik al, maar dit was een mooie gelegenheid om te upgraden. Zeker als je dan ook in plastic een brief kan brengen naar het enige onderwater postkantoor ter wereld. Onder water gepost en… ja de brief is aangekomen bij papa!
Nieuw Zeeland lachte ons eerst toe omdat we dachten dat we er ook wat konden werken om zo iets bij te verdienen. In Australië kon het niet. In Nieuw Zeeland ook niet. Hadden we in Australië een auto gekocht en bij vertrek weer verkocht – in Nieuw Zeeland hebben we een auto gehuurd. Die ging sneller dan mocht, zo bleek toen ik thuis kwam. De meeste post na mijn reis kreeg ik uit Wellington. Boetes, herinneringen en uiteindelijk zelfs de mededeling dat als ik terug zou komen mij een – weliswaar korte – celstraf zou kunnen wachten. Gelukkig viel het allemaal mee.
Als ik één favoriete plek op aarde heb, dan is het wel Paaseiland – vlak voor de Chileense kust. Waanzinnige mensen heb ik daar ontmoet. Maar ook een prachtige natuur, de kenmerkende beelden en het gevoel van echte vrijheid. Je bent ver van alles en je voelt je echt super relaxed. Ooit wil ik graag terug naar Paaseiland. Met papa heb ik afgesproken dat we dan samen gaan. Hij is er helemaal klaar voor!
Patagonia ligt deels in Argentinië en deels in Chili. Het is overweldigend qua natuur. Veel mensen ontmoet je er niet, maar wel de oerkrachten van de natuur. We hebben een waanzinnig lange busreis gemaakt van het zuiden naar het noorden. Elke dag was de natuur weer anders – maar altijd imponerend.
Machu Pinchu in Peru ligt tussen twee steile bergen, op een hoogte van ongeveer 2400 meter. De Inca’s bereikten de stad via een steil pad. De voettocht duurde meerdere dagen en de stad was derhalve moeilijk bereikbaar. Daarom hebben de Spanjaarden de stad ook nooit gevonden en is het een perfect bewaarde Inca stad. De bustocht ernaar toe duurt nu een dag. Machu Pinch is een van de meest populaire toeristenbestemmingen en ik kan je zeggen: de moeite waard.
De busreis door Argentinië was lang, maar bracht ons op de mooiste plekken. Deze foto is één van mijn favorieten.
Soms moet je een foto maken waarop je eruit ziet als een lokale held. In een omgeving die het decor had kunnen zijn van een spaghetti western. Met hoed, lokaal hemd, zandvlakte, een kerkje, stoere blik en vooral een levensgevaarlijk uitziende roofvogel op je hoofd. Die foto hebben we in Argentinië gemaakt. Met gevaar voor eigen leven, maar ach.. het is de moeite toch waard (-;
Peru was zo’n heerlijk land, dat we vergeten zijn om er foto’s te maken. Ik vond Peru leuker dan Chili en Argentinië. De mensen waren opener, er was meer plezier. Wat Peru minder aantrekkelijk maakte was het feit dat het onze laatste bestemming was. Na Peru zouden we via Madrid terugvliegen naar Amsterdam.
