Op 1 september 2012 trouwden (tante) Priscilla Hart Nibbrig en (oom) Frank van Meeuwen. Een prachtig feest, waar ik – als altijd strak in het pak – bijna net zo straalde als het bruidspaar.
Kerst is elk jaar een hoogtepunt. Met Oma Joke, Dominique en papa en de andere kerstdag met Oma Cecile en mijn ooms, tantes, neven en nichten. Het afgelopen jaar was een topjaar – ook qua cadeaus. Zoals deze Kever die sprekend op mijn echte Lucy uit 1960 lijkt. Dominique had hem voor mij gevonden in Parijs. Van mij mag het wel drie keer Kerstmis per jaar zijn!
Het was opa’s voorlaatste verjaardag. Het ging al even iets minder met opa, maar elk bezoek aan hem was een klein feestje. Op de foto sta ik met hem en papa in het verzorgingshuis waar opa de laatste jaren woonde. Opa was echt een held en voorbeeld voor mij. Hij stond altijd voor iedereen klaar, was erg altruïstisch en zo waanzinnig lief. Opa Huub was stamhouder, papa is stamhouder en ik ben het. Wij zijn alledrie de enige jongens in de gezinnen....
Het was een lange papa-en-zoon reis in de zomer van 2005. We gingen eerst naar Washington DC. Van daarduit vlogen we naar Los Angeles, toen naar Mexico City en van daar uit gingen we onder meer naar Oaxaca en de piramides van Teotihucan. Waanzinnig! En toen nog terug via Los Angeles, Grand Canyon, Hoover dam, Las Vegas, Phoenix (route 66), Palm Springs en uiteindelijk weer Amsterdam. Vreemd eigenlijk dat de Maya een balspel hadden waarbij een stenen bal...
Wat kan de natuur overweldigend zijn en jij als men dan een klein wezentje. Dat gevoel bekruipt je als je over de Grand Canyon uit kijkt. Geweldig. Indrukwekkend.
Oma Cecile is in 2013 maar liefst 85 geworden en heeft ons allemaal meegenomen naar Istanboel. Voor ons – neven en nichten – dan ook de allerbeste reden om een speciaal lied te schrijven en te zingen. Compleet met danspasjes – hoewel die niet altijd synchroon gingen. Het lied: Oma Cecile op de muziek van Oh Champs Élysées….
Max werd dit jaar 21 en dus hadden we een spetterend 21 diner in Den Haag. Het zijn leuke jongens, maar om dan allemaal ook meteen met een ADO strik op de foto te gaan, zou normaal gesproken iets te ver gaan. Maar voor goede vrienden heb je iets over. Vandaar eenmalig maar met verve: in smoking met strik in ADO kleuren!
Het was nog voor mijn oude kamer op de Olympiakade. Dominique, kater Pim en ik. Pim is de afgelopen tijd met mij mee verhuisd, maar heeft in mei nieuw onderdak gevonden bij Dominique en papa. Het wonen op een etage zonder tuin was voor Pim net iets teveel van het goede. Nu maakt Pim nog steeds mijn oude buurt onveilig met collega-kater Ginger van de buren. Twee vrienden die onafscheidelijk zijn geworden.
Met papa mijn eerste scheerspullen gekocht bij Flris in Londen, maar daarna is het wel tijd voor de eerste scheerbeurt. Met zeep en mes. Op deze foto kun je zien dat ik daarbij zelfs de neus heb ingezeept. Beter te veel dan te weinig toch?
Best een goed idee van mij: een profielwerkstuk maken over John Lennon en papa zeggen dat het wel erg goed zou zijn voor de kwaliteit van het werkstuk als ik (samen) met hem naar Liverpool zou gaan. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, dus het volgende weekend vlogen wij al. Een topweekend werd het. Met bezoek aan alle ‘heilige’ plekken. Maar ook gesprekken met mensen die John Lennon ook echt gekend hebben. En het eindcijfer voor het...
Tsja het is een foto van mij, maar om nu afgebeeld te worden als een soort Swim Magazine onderwaterduikertje met natte haren gaat misschien iets te ver. Maar toegegeven: het is een mooie foto en ik sta er op.
Elk jaar ga ik met papa in principe naar de Conventie van Franchise Services in Amerika. Die wordt steeds in andere Amerikaanse steden gehouden. In 2012 was het in Baltimore. Op de foto sta ik met Dominique en papa tussen de presidents en CEO van Franchise Services Inc. Don Lowe (rechts) en Jim Rogers, de baas van KOA – Kampgrounds of America (links). Mannen die me heel wat tips hebben gegeven voor mijn studietijd in de VS.
On ne subit pas l'avenir, on le fait.
Men ondergaat de toekomst niet, men maakt haar. (Georges Bernanos)
De tweede week in Jeruzalem zit er op en de derde is begonnen. Na een heleboel testen zijn we nu aan het echte werk begonnen. Ik heb zo’n 4 of 5 uur per dag training. Het Feuerstein is best klein en je krijgt heel veel persoonlijke aandacht. Ze zijn wel erg streng voor je. Maar misschien is dat ook wel goed want ik wil vooruit en weer baas over mijn eigen leven worden.
Gek eigenlijk, maar training van de hersenen is misschien nog wel meer vermoeiend dan fysiotherapie. Aan het eind van de dag ben ik echt moe. Gelukkig begint het weekend hier al op donderdagmiddag en duurt tot zondag. Nadeel is wel dat vanaf vrijdagmiddag bijna alles gesloten is in Jeruzalem. Ook de leuke restaurants in de buurt van Hillel street. Die zijn echt leuk. Daarom is vrijdag voor mij een uitslaapdag en gaan we op zaterdag naar Tel Aviv.
In Tel Aviv hebben we Alix ontmoet, de zus van Rick uit Atlanta. Wat een lieve vrouw. Daar heb ik veel mee gelachen. Binnenkort zien we haar weer.
Dominique komt woensdagmiddag. Eindelijk, maar ze mag nu weer vliegen van de oogarts. Papa gaat dan vrijdag meteen terug. Dan kan hij in Amsterdam werken, maar vooral ook naar oma toe die niet echt goed is. Vandaag – maandag – gaan we dan boodschappen doen voor als Dominique komt, de was draaien en meer van dat soort leuke dingen. Ik heb er zin in.
Learn More
Ik had niks te klagen aan de Klaagmuur, maar toen we vertrokken wel. Papa had een bekeuring van 250 shekhels.
Het was heel bijzonder om aan die tempelmuur te staan. Je moet een keppeltje op omdat de tempelplaats gezien wordt als een synagoge. Als ik het goed begrepen heb jammeren de Joden aan de muur hopend op dat de tempel daar voor de derde keer herbouwd zou worden. De Klaagmuur is eigenlijk best klein. Opvallend is dat de gescheiden ruimte voor mannen en vrouwen even groot is. Klagen vrouwen dan toch evenveel als mannen en andersom?
Learn More
Op zichzelf zijn de mensen in het Feuerstein Institute erg aardig. Maar waar ik niet op had gerekend was dat zij vinden dat ik ook zelf de was moet doen. En de afwas, en het schoonmaken….
Nou, dat gaat wat worden. Op de foto zie je het bedieningspaneel van de wasmachine in ons appartement. Ik zou niet weten welk programma ik moet hebben. Hopelijk krijg ik vrijstelling!
Learn More
Het weekend hier is anders. Ik heb vrij op vrijdag en zaterdag. De eerste vrije vrijdag hebben we lekker lazy doorgebracht. Met iets langer uitslapen, een mooi ontbijt, slenteren in de buurt en naar het First Station. Een oud treinstation waar nu van alles te doen is. Veel restaurants, optredens (wel erg folklore), leuke kraampjes en lekkere ijsjes.
We hebben gegeten bij Grand Café. Erg lekker en… heel leuke bediening.
Daar ga ik zeker naar terug. Maar waar ik elk weekend wel naar toe wil is Tel Aviv. Zondag zijn we daar naar toe gereden. Heel lange, prachtige stranden. Erg lekker eten, leuke mensen en er is – ook op zaterdag – van alles te oen en er is van alles open.
Tel Aviv en Jeruzalem zijn echt twee andere werelden. Voor mij is dat door de week in Jeruzalem keihard werken en in het weekend uitwaaien in Tel Aviv. Tenminste… dat hoop ik (-;
Learn More
Dit is het appartementengebouw waar we tijdelijk wonen. In een erg leuke buurt: Abu Tur, vlakbij het eerste station. Met leuke restaurants en een erg gemengde bevolking. Er wonen Joden en Arabieren, orthodox en modern. In ons gebouw wonen twee gezinnen die bij de VN werken en een gezin waarvan de vader de Midden Oosten correspondent is van Sky News.
Ons appartement heeft twee slaapkamers en twee badkamers. Het is allemaal erg anders dan in Atlanta, maar ook erg leuk. De eigenaar van het appartement, Bar, is net vader geworden van een jongentje. Hij mag de naam nog niet vertellen tot na de besnijdenis. Misschien gaat-ie wel Daan heten (-;
Learn More
Samen met papa naar Yad Vashem geweest: het grootste holocaust museum ter wereld. Als je door de lange gang van het museum loopt, krijg je de rillingen. Je voelt bijna wat voor verschrikkingen er in de Tweede Wereldoorlog hebben plaats gevonden. En om eerlijk te zijn: je kunt niet bevatten dat mensen andere mensen die ze niet eens kennen zo haten dat ze miljoenen mensen actief en bij volle bewustzijn hebben omgebracht.
En dat allemaal zo vlakbij. En als je dan de krant leest en op tv ziet dat er mensen zijn die andere bevolkingsgroepen zo haten dat ze hen het liefst uitroeien. Overal. Op de hele wereld. Wat hebben we dan eigenlijk bijna geleerd en wat is civilisatie dan ontzettend broos.
Learn More
Jeruzalem is heel bijzonder en erg mooi. Het is een stad met veel historie, cultuur en een enorme mix van religies, nationaliteiten en stromingen. Natuurlijk zijn er joden, moslims, christenen. De bewoners komen vanuit de hele wereld. Een beetje als in Amerika, maar dan veel extremer omdat er elk jaar nog vele tienduizenden mensen naar Israël komen om er te wonen.
De Oude Stad is maar 1 vierkante kilometer maar er is van alles. Er is een wijk van joden, van arabieren, van christenen, van Armeniërs. We hebben er erg lekker gegeten, hoewel het best toeristisch is. Het is veel lopen, er zijn veel trappen, dus voor mij is er zijn ook meteen een beetje fysiotherapie.
Learn More
Het programma in het Feuerstein begint op sommige dagen erg vroeg. De eerste maandag (mijn tweede dg dus) moest ik er al om negen uur zijn. Dat klinkt als een mooie tijd, maar het verkeer is hartstikke druk in Jeruzalem. We wonen maar 4 kilometer van het instituut maar daar doen we ’s ochtends in de spits zo’n drie kwartier over. Daarvoor nog opstaan, scheren, douchen, aankleden, ontbijten, spullen pakken… Dus vroeg uit de veren hier. En als je dan bedenkt dat het hier ook nog een uur later is, draait iedereen zich in Nederland nog een keer om als ik al aan het werk ben!
Learn More
Dit najaar heb ik een speciale therapie in het Feuerstein Instituut in Jeruzalem. Zij zijn helemaal gespecialiseerd in cognitieve revalidatie. Dus in het verbeteren van mijn geheugen, mijn lezen en het sneller kunnen vinden van de juiste woorden. Schrijven is geen probleem, maar soms kom ik bij het praten niet snel op het juiste woord.
Professor Feuerstein heeft voor mensen met traumatisch hersenletsel een speciaal programma bedacht, naast een heleboel programma’s voor andere mensen.
Papa en ik zijn op 3 september aangekomen. Het is wel even wennen. Zo kun je hier bijna niets lezen omdat alles in het Hebreeuws is geschreven. Best vreemd als je er juist naar toe gaat om sneller te kunnen lezen (-;
We hebben een leuk appartement in Jeruzalem. Ik dacht een dag vrij te hebben, maar hier begint de week op zondag en niet op maandag. Ik ga er voor!
Learn More
Dominique moest werken tijdens de Uitmarkt. Tijdens de Musical sing-a-long. Ik ben nog even gaan kijken en kwam weer veel bekenden tegen. Natuurlijk Frits Sissing, Guus Verstraete en Maxim Bezembinder. Tony Neef heb ik net gemist.
Het is altijd erg gezellig op het Museumplein tijdens deze happening. Maar ik heb de uitzending toch maar gewoon vanuit mijn bed gekeken. Ook erg mooi!
Learn More
Mijn nichtje Merel is getrouwd met Alex. Het was een prachtige dag, een geweldig feest en iedereen zag er stralend uit toen zij voor altijd hun ja-woord hebben gegeven. Ik had samen met Dominique voor die dag ook een nieuw pak gekocht.
Het feest was top. Zeker ook omdat ik veel nieuwe lieve mensen heb ontmoet. Wat kan het leven mooi zijn!
Learn More
Dat een pannenkoek ook schattig kan zijn, bleek wel aan het ontbijt in Vesper. Een schattig klein pannenkoekje met heerlijk vers fruit. Het was bijna zonde om het op te eten. Maar er wwas nog zoveel ander lekkers, dat hij er toch aan moest geloven.
Learn More
Recente reacties