Even op adem komen (2016)

De tweede week in Jeruzalem zit er op en de derde is begonnen. Na een heleboel testen zijn we nu aan het echte werk begonnen. Ik heb zo’n 4 of 5 uur per dag training. Het Feuerstein is best klein en je krijgt heel veel persoonlijke aandacht. Ze zijn wel erg streng voor je. Maar misschien is dat ook wel goed want ik wil vooruit en weer baas over mijn eigen leven worden.

Gek eigenlijk, maar training van de hersenen is misschien nog wel meer vermoeiend dan fysiotherapie. Aan het eind van de dag ben ik echt moe. Gelukkig begint het weekend hier al op donderdagmiddag en duurt tot zondag. Nadeel is wel dat vanaf vrijdagmiddag bijna alles gesloten is in Jeruzalem. Ook de leuke restaurants in de buurt van Hillel street. Die zijn echt leuk. Daarom is vrijdag voor mij een uitslaapdag en gaan we op zaterdag naar Tel Aviv.

In Tel Aviv hebben we Alix ontmoet, de zus van Rick uit Atlanta. Wat een lieve vrouw. Daar heb ik veel mee gelachen. Binnenkort zien we haar weer.

Dominique komt woensdagmiddag. Eindelijk, maar ze mag nu weer vliegen van de oogarts. Papa gaat dan vrijdag meteen terug. Dan kan hij in Amsterdam werken, maar vooral ook naar oma toe die niet echt goed is. Vandaag – maandag – gaan we dan boodschappen doen voor als Dominique komt, de was draaien en meer van dat soort leuke dingen. Ik heb er zin in.

Learn More

Niets te klagen? (2016)

Ik had niks te klagen aan de Klaagmuur, maar toen we vertrokken wel. Papa had een bekeuring van 250 shekhels.

Het was heel bijzonder om aan die tempelmuur te staan. Je moet een keppeltje op omdat de tempelplaats gezien wordt als een synagoge. Als ik het goed begrepen heb jammeren de Joden aan de muur hopend op dat de tempel daar voor de derde keer herbouwd zou worden. De Klaagmuur is eigenlijk best klein. Opvallend is dat de gescheiden ruimte voor mannen en vrouwen even groot is. Klagen vrouwen dan toch evenveel als mannen en andersom?

Learn More

Wassen in Israël (2016)

Op zichzelf zijn de mensen in het Feuerstein Institute erg aardig. Maar waar ik niet op had gerekend was dat zij vinden dat ik ook zelf de was moet doen. En de afwas, en het schoonmaken….

Nou, dat gaat wat worden. Op de foto zie je het bedieningspaneel van de wasmachine in ons appartement. Ik zou niet weten welk programma ik moet hebben. Hopelijk krijg ik vrijstelling!

Learn More

Weekend in Tel Aviv (2016)

Het weekend hier is anders. Ik heb vrij op vrijdag en zaterdag. De eerste vrije vrijdag hebben we lekker lazy doorgebracht. Met iets langer uitslapen, een mooi ontbijt, slenteren in de buurt en naar het First Station. Een oud treinstation waar nu van alles te doen is. Veel restaurants, optredens (wel erg folklore), leuke kraampjes en lekkere ijsjes.

We hebben gegeten bij Grand Café. Erg lekker en… heel leuke bediening.img_2384 Daar ga ik zeker naar terug. Maar waar ik elk weekend wel naar toe wil is Tel Aviv. Zondag zijn we daar naar toe gereden. Heel lange, prachtige stranden. Erg lekker eten, leuke mensen en er is – ook op zaterdag – van alles te oen en er is van alles open.

Tel Aviv en Jeruzalem zijn echt twee andere werelden. Voor mij is dat door de week in Jeruzalem keihard werken en in het weekend uitwaaien in Tel Aviv. Tenminste… dat hoop ik (-;

Learn More

Thuis in Jeruzalem (2016)

Dit is het appartementengebouw waar we tijdelijk wonen. In een erg leuke buurt: Abu Tur, vlakbij het eerste station. Met leuke restaurants en een erg gemengde bevolking. Er wonen Joden en Arabieren, orthodox en modern. In ons gebouw wonen twee gezinnen die bij de VN werken en een gezin waarvan de vader de Midden Oosten correspondent is van Sky News.

Ons appartement heeft twee slaapkamers en twee badkamers. Het is allemaal erg anders dan in Atlanta, maar ook erg leuk. De eigenaar van het appartement, Bar, is net vader geworden van een jongentje. Hij mag de naam nog niet vertellen tot na de besnijdenis. Misschien gaat-ie wel Daan heten (-;

 

Learn More

Om bij stil te staan (2016)

Samen met papa naar Yad Vashem geweest: het grootste holocaust museum ter wereld. Als je door de lange gang van het museum loopt, krijg je de rillingen. Je voelt bijna wat voor verschrikkingen er in de Tweede Wereldoorlog hebben plaats gevonden. En om eerlijk te zijn: je kunt niet bevatten dat mensen andere mensen die ze niet eens kennen zo haten dat ze miljoenen mensen actief en bij volle bewustzijn hebben omgebracht.

En dat allemaal zo vlakbij. En als je dan de krant leest en op tv ziet dat er mensen zijn die andere bevolkingsgroepen zo haten dat ze hen het liefst uitroeien. Overal. Op de hele wereld. Wat hebben we dan eigenlijk bijna geleerd en wat is civilisatie dan ontzettend broos.

Learn More