Vrijdag zijn we weer vertrokken uit Atlanta. Altijd klein verdriet. We hebben dan ook met z’n drietjes werkelijk heel lekker 
gegeten bij Chama Gaucho. Een Braziliaans vleesrestaurant waar mannen met spiesen achter elkaar aan komen zetten met werkelijk verrukkelijk vlees. En er is een topsaladebar. En… natuurlijk een waanzinnig Amerikaans toetje dat je gewoon met z’n drieën kunt delen en er dan nog overblijft.
Daarna naar het vliegveld met 6 koffers en een heleboel handbagage, waaronder mijn nieuwe backpacker gitaar waar ik mee kan spelen. Iedereen vond het maar vreemd dat ik zelf een karretje met drie grote koffers duwde. Maar ja, je moet toch laten zien dat je vooruit gaat! Ook al was het erg prettig toen er nog voor mij geduwd werd.
Learn More
Nancy Miller is voor mij heel belangrijk. Met haar kan ik over alles praten. Ze is echt mijn counselor – samen met Lia hier in Nederland. Het voordeel van Nancy is dat ze heel veel jongeren kent met ernstig hersenletsel zoals ik en weet precies wat er allemaal door ons – en mij – heen gaat. Ik ben zo blij dat ik haar in Atlanta weer twee keer per week heb kunnen spreken. Maar jammer genoeg houdt het bij haar niet op ‘bij een goed gesprek’. Ik heb dit keer heel veel huiswerk van haar meegekregen! Ik zal het maken Nancy!
Learn More
Aan alles komt een eind, hoewel ik het vreselijk vind om weer te vertrekken uit Atlanta. Ik heb er zoveel goede vrienden en de therapie die ik er krijg is echt geweldig. Niet dat mijn Nederlandse therapeuten minder zijn – 
zeker niet – maar het is hier toch anders. Door de sfeer, de aanpak, de collega’s onder elkaar. Dat geldt zeker ook voor Pathways, wat een kleine familie van me is geworden.
Ik ga iedereen missen, maar kom in de herfst weer terug. Maar gelukkig houd ik met de meeste therapeuten contact via FaceTime, Facebook en mail, See yo’ll soon again – zoals ze dat hier zeggen.
Learn More
Het is bijna de laatste avond in Atlanta en we hebben een geweldige avond gehad bij Sarah en Lee. Howard en Meiers waren er, maar ook vriendinnen van Lee en Sarah.
Voor het eerst hebben we de homemade pizza’s van Lee geproefd. Nou: die waren geweldig. Hij maakt ze van scratch en bakt ze met verschillende toppings in een snel tempo achter elkaar. Echt superlekker. Papa heb ik gevraagd of hij bij Lee op cursus kan.
En dan was er nog een verrassing. Anne had een superlekkere taart gemaakt en Howard moest ineens ‘even naar buiten’. Daar stond 
Trav, de man achter Leaping Cow ice cream. De advocaat die alles heeft wat Ben en Jerry ook hebben. En hij bracht zijn signature ice cream: de pistachio. Met verse, hele pistache noten uit het Midden Oosten. En een versie die ik niet kende: American Peppermint.
Wat een geweldige avond. Met lieve mensen, waanzinnig eten en heel veel gezelligheid. Ik ga Atlanta weer missen. Maar ik ben snel weer terug!
Learn More
Het is een typisch Amerikaans toetje: strawberry short cake. Maar wel erg lekker. Helemaal bij Ted’s Montana Grill (de mannen van de bizon steak).
Hij is allesbehalve short, maar superhoog. Je kunt er met vier man van eten en bestaat uit een speciaal soort cake, veel ijs en verse aardbeien. Yammie.
Learn More
Het was een verrassing voor mij: kaartjes voor de show Yesterday & Today in het Roswelle Ensemble Theatre. En ik heb genoten! Het was een interactieve show waarbij je als publiek kon aangeven welke nummers je wilde horen. Erg leuk. Maar ik was wel de aller, allerjongste. Die zaterdagmiddag was blijkbaar de speciale voorstelling voor de bejaardenhuizen in de omgeving. Zelfs papa was een jonkie in het theater.
Maar ik heb supergenoten. Op de weg terug nog even op het zebrapad voor de grote foto. Echt Abbey Road in Roswell Georgia!
Learn More
Het is bijna een traditie: de dikke pakkerd van Kim in het spookhuis. Ik kan niet 
in Atlanta zijn geweest zonder die kus. Ze stift haar lippen eerst met een extra laag, tuit haar lippen en drukt ze stevig op mijn wang. Om me vervolgens dagenlang niet aan die kant te wassen…
Het was het eerste restaurant waar ik in Atlanta heb gegeten: The Green Manor, ofwel het spookhuis omdat er een geest zou huizen. En wel een geest met certificaat, want alles in Amerika is gediplomeerd. Dus ook het huis.
We hebben lekker gegeten met Kathy en Rick en gelukkig was Kim er ook nog. Mijn eigen Southern Belle! Ik ben dan ook meteen met de meisjes op de foto gegaan: met Kathy en Kim.
En het eten? Dat was weer waanzinnig southern lekker.
Learn More
Trav Carter is vastgoedadvocaat maar ook ijsmaker. Het is een goede vriend van Howard en vorig jaar hebben we het aller, allerlekkerste ijs gegeten dat uit de eigen keuken van Trav komt. Hij noemt zijn super exclusieve ‘ijsmerk’ Leaping Cow. Maar er gaat niks mank aan zijn ijs. Waanzinnig pistache ijs, goddelijk chocolade ijs… Allemaal triple yummie. Maar nu kwamen we erachter dat Trav al een hele tijd geen ijs meer heeft gemaakt omdat hij het te druk heeft met zijn praktijk. En dat terwijl hij zelfs aan Penn State een universitaire ijsmakeropleiding heeft gevolgd!
Gelukkig heeft Howard Trav zo ver gekregen om anderhalve pint ijs te maken met de door mij aangeleverde stroopwafels. Om zo the best of two worlds in ijs te krijgen.
We hebben anderhalve pint gekregen en ik moet zeggen: een 9,4! Superlekker. Alleen… stiekem hoop ik dat Trav snel zijn passie weer oppakt en weer het aller, allerlekkerste ijs van de hele wereld maakt. Thanks Trav!
Learn More
Vandaag weer even op controle geweest bij de tenendokter. Vorige week heeft ze – wel onder verdoving – de teennagel van mijn rechter grote teen verwijderd. Dat deed zeer! Helemaal voor de operatie, maar ook daarna. Ze heeft me verteld dat ze dit keer een behoorlijk stuk heeft moeten verwijderen, maar wel dat het weer aan gaat groeien. Gelukkig maar.
Learn More
Als ik alle tijd die ik de laatste (bijna) drie jaar heb doorgebracht met PT (fysiotherapie) besteed zou hebben aan mijn spieren en mijn six pack, dan had ik er minstens zo uitgezien als de man op deze foto. Misschien was ik nog wel gespierder, want elke week ben ik toch minstens zo’n 12 tot 15 uur heftig bezig. Hier in Atlanta helemaal, want ze zijn dit keer strenger dan ooit tevoren met mij. Ik krijg zelfs huiswerk mee (van de andere therapeuten is dat te begrijpen, maar van fysio?). Dan hang ik in de deuropening, lig te zwaaien met mijn wandelstok en ga maar door.
Maar ik ga dan ook nog steeds vooruit. Ook al heb ik niet die spieren, die dikke armen en dat six pack. Gelukkig maar, want dan had ik veel van de kleren die ik hier in Atlanta heb gekocht nooit meer kunnen dragen.
Learn More
Papa heeft het er de hele tijd over: de Cuban Sandwich. Sinds hij met René in Cuba is geweest en ook de film Chef heeft gezien, heeft hij er misschien twee gegeten, maar we moesten en zouden naar restaurant Havana in Atlanta. Zo gezegd, zo gedaan. Nou, we hebben het geweten. Een soort kantine die er uit zag alsof de schilders er tientallen jaren omheen hebben gelopen. En je moest het eten zelf bestellen en halen aan een counter met een erg dikke mevrouw er achter.
En daar kwamen ze: de Cuban sandwiches. Ik moet zeggen: best lekker, maar om er nou zoveel moeite voor te willen doen. Nee. Maar het is nu weer voor maanden uit het systeem van papa. en dat is ook wat waaed.
Learn More
Vrijdagavond hebben we een leuke avond gehad met Howard, Meyers, Roline, Sarah, Lee en zelfs even Thomas. En natuurlijk Leo, Dominique en papa. We hebben eerst bij Howard geborreld en daarna zijn we naar een erg lekkere pizzeria gegaan.
Vanaf het balkon van Howard (hij woont aan de Belt Line) heb je een waanzinnig uitzicht op de stad. Prachtig om vandaar de zon onder te zien gaan!
Learn More
Even een (klein) complimentje voor papa. Hij heeft de cheese cake van de Kroger versierd. Met een opengesneden aardbei. “Net een hart”, zo zei hij. “En dat laat zien dat het met liefde op tafel is gezet.” Vooruit. Dit keer een complimentje voor zijn culinaire presentatietechniek.
Learn More
Het mooie van Atlanta is het weer, Shepherd, onze vrienden en als je alles combineert, dan kom je bij Barrett uit. Barrett heeft donderdag op de BBQ bij ons appartement 
werkelijk de allerlekkerste ribs gemaakt. Leo was ook over gekomen uit Houston. Leo is een vriend en oud-collega van Dominique. Hij viel met zijn neus in de … ribs.
Barrett heeft ze erg bijzonder gekruid en daar een zoutlaag overheen gelegd. Zo zouden de kruiden beter intrekken. Aan het eind werd de zoutkorst eraf gebikt en daar ware ze: the best ribs of Atlanta (en Troy). Was top Barrett. Thanks a lot!
En Barrett: die nam een banaan als zijn groente. Want alles wat groen is, vindt hij niet lekker :-}
Learn More
Recente reacties