Dat is genieten… Komen Evert en Robert in een knalrode Mustang bij het appartement van papa en Dominique aanrijden. Dan kan het niet anders dan dat ik ook een ritje ga maken. In dit geval uiteindelijk helemaal naar The Green Manor (het spookhuis) in Union City. Is toch een klein uurtje rijden met de mannen (-; Het filmpje staat hier: http://youtu.be/evjBbI8zyNs
Learn More
Twee nieuwe talenten in de CNN studio’s in Atlanta. Rechts Daan Theeuwes met links zijn side kick en hulpPiet. Het was best leuk die studiorondleiding bij CNN. Nooit geweten dat het zo groot en zo imposant is. Maar CNN kan dan ook door bijna 2 miljard mensen op de wereld worden ontvangen. Dus al ben je maar anchorman voor een minuut… je voelt je echt even belangrijk in de wereld van het nieuws!
Learn More
Het was weer vroeg opstaan en dat is nooit leuk als het weekend net achter je ligt. Vandaag weer veel therapie met ook extra aandacht voor mijn brace (daar schijnt mijn hiel bij elke stap iets uit te komen) en mijn rolstoel. Ik zit te vaak iets onderuit en dat moet veranderen om een goede houding te krijgen en te houden.
Deze week is er ook veel aandacht voor mijn rechterarm, mijn balans bij het staan, het lopen en het antwoorden in volle zinnen. Ik moet zeggen dat ik er zin in heb. Zeker omdat vrijdag de doelen zijn geformuleerd voor de komende periode. Die zijn erg hoopgevend en stimulerend op alle terreinen. Zoals mijn rechterarm in 25% van de situaties gebruiken, binnenshuis lopen met een vierpoot en steeds beter spreken. Ik teken er voor. En dan te bedenken dat het daar niet bij gaat stoppen!
Vandaag (maandag) vliegt papa voor een paar dagen terug naar Amsterdam, maar het blijft hier gelukkig erg druk. Met familie en vrienden die om me heen zijn. En er komen er deze week nog veel binnenvliegen. Christiaan, Nand, Sandra, Evert en Robert. En aan het eind van de week is papa ook weer terug.
Door mijn strakke agenda van vandaag kan ik niet naar Nederland-Chili kijken. Maar heb wel een oranje onderbroek aan voor het geluk! Na de therapiesessie met de hele bubs naar CNN. In Atlanta heeft CNN haar hoofdkwartier met 4.000 mensen. Een mooie privé rondleiding gehad omdat we de enigen waren die van de liften gebruik maakten. Janice, onze gids, is normaal VJ. Zij regelt alles van teleprompters tot deadlines en instarts. Was erg boeiend. Zeker ook de nieuwe technieken, de manier waarop het nieuws wordt verzameld en gecontroleerd, de nieuwste studio’s met robotcamera’s en de wereldwijde redactiezaal. Daar worden 20 talen gesproken! Overigens was Janice erg onder de indruk van mijn wereldreis! Ze staat rechts op de foto.
Dinsdag was het therapie met een extra. Dominique moest namelijk mee om ook zelf getraind te worden in transfers. Ze is vlak voordat ze ’s ochtends vroeg aankwam gestoken door een insect. Vlak boven haar oog. Dat is geen pretje, maar ze heeft zich dapper gehouden. Ze heeft voor haar training in Daan van mij een dikke 10 gekregen!
Bij de therapie heb ik mijn eerste elektrostimulatie gekregen voor mijn rechterarm. Dat ging goed, maar ik heb even iets te enthousiast met mijn armen bewogen waardoor het apparaat bijgesteld moest worden. Was erg spannend. Deze week krijg ik het weer. Allemaal gericht op het stimuleren van mijn rechterarm. Voor mij dus superbelangrijk!
‘s Middags met Johan, oma en Do een capo gedronken bij Starbucks. Was welverdiend. Voor allemaal eigenlijk.
Woensdag was een mooie therapiedag. Met veel afwisseling, maar ook een bezoek van de specialist in rolstoelen,. Die van mij moet worden aangepast en gelukkig is papa in Nederland., Hij heeft meteen alle onderdelen opgehaald bij Harting Bank in Weesp. Geweldig hoe je daar wordt geholpen. Reserve banden, bekleding voor mijn collegetafel op de stoel, wielblokkers en zelfs een nieuwe rugleuning. Hij neemt het allemaal zondag mee naar Atlanta. Gezellige dag verder gehad met Johan. Ook Wii gespeeld en andere spelletjes.
Donderdag was het even schrikken omdat een slotje op mijn tanden los was gaan zitten en het tandvlees raakte. Met spoed een orthodontist gevonden die alles weer vast kon zetten. Niet goedkoop, maar gelukkig wel een vakman gevonden zo vlak voor de feestweek van de 4th of July. Mijn rolstoel had een klapband en die is gemaakt door Brian. Aan Johan heb je veel, maar hij heeft nog noot een band geplakt laat staan gewisseld. Donderdag is ook de laatste avond met Johan. Een bonte avond.
Vrijdag is een heel drukke dag geworden. ’s Ochtends kwamen Evert en Robert aan uit San Francisco. Ze hadden een knalrode Mustang cabrio gehuurd! Ook oom Nand en Sandra uit Washington waren de avond ervoor aangekomen. Iedereen wilde zien wat ik allemaal al had bijgeleerd, hoe ik woonde en wat ik allemaal deed. Gelukkig was er heel wat te zien. Zo kon ik met elektrostimulatie heel goed fietsen vanuit de rolstoel. Maar ook andere trainingen deed ik enthousiast. Ik heb ook een gips aangemeten gekregen om mijn arm en krijg er ook nog een aan mijn been. Dat is tijdelijk voor ’s nachts om alles beter in evenwicht te krijgen. Ik heb geen krimp gegeven. Leuk is het niet, maar het is goed voor de toekomst. En daar gaat het om. Ik ben supergemotiveerd.
’s Middags is Johan teruggevlogen naar Nederland. Ik mis hem wel, want het was supergezellig. Vanavond is Martijn aangekomen die de komende tijd blijft. Met Dominique, Evert, Robert, Nand en Sandra hebben we ’s avonds in het spookhuis gegeten., Echt mijn favoriet omdat het zo lekker en leuk is. Iedereen heeft genoten. Het was een erg gezellige avond. Genieten!
Zaterdag zijn we naar het nieuwe museum over gelijkheid en mensenrechten gegaan. Oom Nand wil het graag zien, maar ik ook. En de rest van de groep. Ik ben benieuwd. We zitten per slot van rekening in de stad van Auburn Avenue, Martin Luther King en iedereen die een groot verschil heeft gemaakt in de gelijkheid. Gek eigenlijk dat nog geen 50 jaar geleden zelfs in het vrije Amerika rassen gescheiden moeten leven.
Zaterdag was een mooie dag, maar ook één van afscheid. Evert en Robert vertrekken zondag naar Dallas en oom Nand en Sandra gaan terug naar Washington. Het werd dus de bonte avond.Met z’n allen naar de Cheesecake Factory en toen naar bed. Oh what a week!
Zondag kam papa weer terug uit Amsterdam. Met koffers vol met onderdelen voor de rolstoel en andere zaken die voor mij belangrijk zijn. ’s Middags kwam hij aan en hij had een extra verrassing voor mij: tonijncarpaccio van Wiebe en zijn lekkere zal. Dat was smikkelen! We hebben met z’n allen bij Outback gegeten en toen was het afscheid nemen van Dominique en oma Cecile die terug naar Nederland gingen. Dominique gelukkig maar kort. Ik mis hun beiden nu al. Maar gelukkig kan ik bellen een zijn papa en Martijn bij me.
Het was me een weekje wel.
Wordt vervolgd
Learn More
Nu Johan bij me in Atlanta is, zijn er eigenlijk ineens vier, vijf vrienden. Want niemand heeft zoveel namen als Johan. Wammes, Steve, Jokie, Lucas… En het leuke is, hij reageert op allemaal. Gelukkig had hij een flesje cola met één van zijn namen er op: Steve! Nu maar wachten op flessen met al die andere namen….
Learn More
Het Shepherd Center is opgericht door familie Shepherd in Atlanta toen zij geen goede behandeling konden vinden voor hun zoon James. Zij richtten toen zelf een kliniek op voor jongeren met niet-aangeboren hersenletsel of een dwarslaesie. Nu is het een van de beste, super gespecialiseerde klinieken. In Europa zijn die (jammer genoeg) niet te vinden. Revalidatiecentra richten zich op het probleem, niet op de leeftijd. En jongeren hebben een heel andere therapie nodig dan ouderen. Foutloos (bijna) alles opnieuw leren en dat met een zeer frequente herhaling
In het Shepherd heb ik erg jonge therapeuten om me heen, die elke dag minstens vijf uur met me in de weer zijn (hard werken voor hen, maar zeker ook voor mij). Er worden duidelijke doelen gesteld, maar ze lokken me ook uit de tent. Zo laten ze met basketbal spelen, maar baal ik dat ik nog niet scoor. Ik krijg muziektherapie met zang, maar ook met gitaarspelen zodat ik mijn rechterarm meer moet stimuleren. Ik moet rekenen met bankbiljetten en munten die ik zelf moet pakken met mijn rechterhand.
Ze willen dat ik met meer dan twee woorden spreek, dat ik rechtop sta, een goede balans krijg, zelf kan koken en wassen (waarom eigenlijk?), dat ik mijn rolstoel steeds vaker vervang door de vierpoot. Ook al staan hier veel looprobots (Lokomats), ze willen liever dat ik op een loopband loop met geen zwaartekracht. Dan moet ik harder werken en zien ze beter wat goed gaat en wat niet. Maar ik ga ook de buurt in, moet mezelf sterk en weerbaar maken, boodschappen doen en gesprekken aangaan.
Ik vind het hier heerlijk. Leuke mensen, strak programma, hoopvolle doelen, lekker weer en goed eten. Mooie kamer, grote tv en een hoop menen om me heen waarvan ik houd. Ik blijf hier nog wel even (-;. Hoop ik.
O ja, weet je wat de familie Shepherd zelf zegt: In a time of crisis, it may be reassuring to know that there is another family that’s been in your shoes: the Shepherds. Dat stimuleert papa, Dominique en mij weer om ook wat te gaan doen in Nederland. Wordt vervolgd kan ik zeggen!
Learn More
Mijn vriend Barrett, de overbuurman op kamer 22, was even terug op zaterdag om voor mij zijn famous crab cakes te maken. Dat was smullen! Echt de allerlekkerste crab cakes die ik ooit gegeten heb! Barrett staat rechts op de foto. En die man met die blote benen links: dat is mijn hulpPiet.
Learn More
Samen met papa heb ik het restaurant uitgezocht waar we de verjaardag van Dominique hebben gevierd: The Optimist. Een heerlijk visrestaurant in Atlanta. Trendy en erg leuk. Maar het leukst is natuurlijk de naam: The Optimist. Misschien is het wel naar mij vernoemd (-;
Learn More
Echt zin om mee naar de Walmart te gaan had ik niet totdat papa vertelde over de elektrische boodschappenwagentjes. Geweldige dingen. Je kunt lekker door de supermarkt scheuren. Maar… het is wel even wennen. Ik ben zo tegen een display met honderden muesli repen geknald. Alles op de grond. Oma, Dominique en papa gebben alles opgeruimd. Kon het niet laten om te lachen. Volgende keer weer maar ik mag van papa niet bij de glazen flessen. Beetje flauw!
Learn More
Het wordt steeds drukker in Atlanta! Oma Cecile is er al, zaterdag komt Johan Steinvoort en volgende week wordt het helemaal een ‘gekkenhuis’. Dan komen Christiaan Hart Nibbrig, oom Nand en Sandra, Evert en Robert en Martijn Broersma. Papa is dan even terug in Nederland, maar die komt na vier dagen weer terug in Atlanta. Dat is maar goed ook, want op 3 juli verhuizen Dominique en huij naar een nieuw appartement in Atlanta. Dat kan niet zonder mijn hulpPiet (-;
Overigens: iedereen zegt dat ik er steeds beter uit ga zien. Ik ben natuurlijk de laatste om dat te ontkennen….
Learn More
Hieperdepiep hoera! Dominique is vandaag jarig. Met papa kwam ze al vroeg naar het Shepherd met een heleboel gezellige cupcakes. In oranje voor op mijn eigen ‘residential’ afdeling en in blauw met molentjes voor de therapeuten en de andere mensen daar. Vanavond ga ik met oma Cecile, Dominique en papa lekker uit eten. Papa heeft – ook een beetje voor mij – een tafel gereserveerd in ‘The Optimist’.
Learn More
Dat is eigenlijk het enige wat vervelend is in het Shepherd: het vroege opstaan. Want maandag was het weer vroeg uit de veren voor een nieuwe revalidatieweek. Dominique en papa waren er ook al vroeg omdat zij de euro’s waren vergeten die ik nodig heb bij Occupational Therapy. Had ik niks op tegen, want het is altijd gezellig als zij er zijn. Zeker nu Barett, mijn overbuurman, een paar dagen naar huis is.
De nieuwe week ziet er mooi uit. Veel leuke activiteiten ook, zoals woensdag wanneer we naar de Atlanta Braves gaan. Een baseball wedstrijd waar we met z’n allen naar toe gaan. En dinsdag hebben we weer ons uitje naar een restaurant in de buurt die we zelf uit mogen zoeken. Vrijdag komt er de eerste analyse over mijn vooruitgang en wordt de rest van het programma voor de komende tijd vastgesteld. Dat laatste is best spannend. Maar eerst er tegen aan. Maandag heb ik zelfs mee mogen doen met basketbal op het buitenterrein. Best moeilijk met je linkerhand, maar het lukt. ’s Middags met Dominique gaan wandelen, daarna eten op Shepherd (roastbeef!) en toen met papa en Do nog een Starbucks decaf capo. En toen naar bed. Want dinsdag is het weer vroeg op.
Dinsdag was een relaxte dag. Weer vijf uur therapie (van 9 tot 2) en daarna met Dominique en papa lekker bijkletsen, een Starbucks drinken en om vijf uur met de collega-revalidanten de wekelijkse ‘outing’. Dit keer naar Steak & Shake. Niet echt een culinair hoogtepunt, maar wel lekker en gezellig. Het letten op mijn gewicht gaat me goed af. Gewoon doseren en niet vet eten. ’s Avonds op tijd naar bed.
Woensdag begon met twee uur therapie en daarna naar het stadion van het bekende honkbalteam van Atlanta: de Braves. Ze speelden tegen de Phillies. Erg imposant dat Turner stadion waar ze spelen. We waren met een hele groep uit het Shepherd. Geweldig trouwens hoe ze hier in Amerika rekening houden met rolstoelen. Overal zijn op- en afritten, zijn wc’s met ruimte en reling en voel je jezelf erg welkom. Vandaag is ook oma Cecile aangekomen. Morgen komt ze gezellig bij mij langs!
Voordat ze op het vliegveld aan kwam heb ik nog even lekker eten bij Outback met papa en Dominique. Die zit hier om de hoek. Een lekker gegrilde steak! Yammie. O ja, ik heb dus weer geen voetbal gezien. Ik vind het niet erg, maar wel leuk dat we nu al twee keer hebben gewonnen.
Donderdag had ik naast alle gebruikelijke therapieën ook weer muziektherapie. Hartstikke leuk om weer even lekker met muziek bezig te zijn. Tussen de middag kwam papa de lunch voor mij maken. Het eten is hier echt heel goed. Dominique heeft komijnekaas meegenomen, maar verder wordt voor iedereen speciaal ingekocht. Zo heb ik lekker volkorenbrood, veel fruit – zoals appels, peren en bananen – en mineraalwater. Maar ook speciale harde kazen, magere vleeswaren en meer. ’s Avonds is het eten echt prima. Je kunt kiezen uit veel verse groenten en vis- en vleessoorten. We hebben een keer gamba’s gegeten en gisteren – tien ik niet mee heb gegeten – was de keuze uit varkensfilet en gehakte biefstuk.
Donderdag is ook de dag dat oma Cecile kwam. Zo leuk om haar weer te zien. Ze had een mooi cadeautje van Allie bij zich. We hebben lekker gegeten bij Ted’s (vernoemd naar Ted Turner van CNN). Een burger van bizon. Bizonder lekker noemde ik dat. En daarna naar Starbucks. Voor oma Cecile de eerste keer dat ze daar kwam.
Vrijdag kwam Dominique al vroeg met papa. Het is haar verjaardag en het leuke is dat zij hier zes uur jonger is dan in Nederland. Dat kun je ook wel aan haar zien hoor. Ze had lekkere cupcakes bij zich, waar ik iedereen op kan trakteren namens haar. Oranje en met molentjes. In de ochtend had ik veel therapie. Ook muziek. Dat houdt niet alleen in dan ik zing, maar ook weer oefen om weer gitaar te kunnen spelen.
Ook al zijn hier veel Lokomats, ik maak er geen gebruik van. Ze vinden dat ik daar anders lui van ga worden. Ik oefen op een loopband met een harnasje aan. Dan moet ik zelf al het werk doen. En ach, opa Huub heeft het altijd al gezegd: van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan….
’s Avonds lekker jakobsschelpen en zwaardvis gegeten in The Optimist, een trendy restaurant in Atlanta. En een klein toetje: karamelijs met zout. Heel bijzonder. Was een erg gezellige avond met cadeautjes voor de jarige Do. Ik had een leuke cover van Kate Spade uitgezocht voor haar iPad. In knalrood en knalroze van binnen. Zaterdag ben ik vrij en ga lekker uitslapen. ’s Middags naar de Lenox Mall. Daar heb ik bij Diesel mijn oranje trui opgehaald. Daarna eten terwijl papa op het vliegveld Johan ophaalde. De eerste van mijn vrienden die over is gekomen. Vanuit Lenox zijn we toen naar Shepherd gegaan om hem mijn kamer te laten zien Daarna slapen.
Zondag lekker uitgeslapen Toen kwam de hele groep me halen. Het was al wat later en we zijn toen naar de outlet mall gegaan. Daar heb ik lekker dunne shirts gescoord met korte mouwen. Het moet er toch van komen bij 35 graden. Daarna naar het appartement van papa en Dominique waar we met z’n allen hebben gebarbecued. Een lekker relaxte dag. Johan en papa hebben me teruggebracht naar Shepherd. Snel naar bed, want morgen begint de werkweek weer vroeg.
Learn More
Heel eerlijk: ik heb geen voetbalwedstrijd gezien. Toegegeven, ik ben geen groot voetbalfan, maar als Oranje speelt, dan kijk ik toch meestal wel. De eerste twee gewonnen partijen heb ik gemist. Te druk met werken! En Australië-Nederland heb ik gemist omdat ik live in het Turner stadion zat waar de Atlanta Braves de Phillies versloegen. Ook leuk.
Op mijn kamer is er gelukkig wel voldoende Oranje. Waaronder het shirt van Bert met de namen en wensen van veel van mijn vrienden, de pet, mijn eigen vlag (paars met gouden ster), de medaille van Nevil en… tsja, alvast voor de 4e juli een Amerikaanse vlag. Sport verbroedert!
Learn More
Altijd lekker: een goede kop cappuccino bij Starbucks. Vlakbij is een goede Starbucks waar je ook buiten kunt zitten. We rijden dan voor en met de vierpoot loop ik dan naar een tafel om daar lekker aan te schuiven. Even lekker zonder rolstoel. Jammie!
Learn More
Als achterkleinzoon van Janus Theeuwes die in 1920 olympisch goud heeft gewonnen op de Olympische Spelen van Antwerpen is het natuurlijk prachtig de echte Olympische fakkel vast te houden waar in Atlanta in 1996 de Olympische vlam mee is aangestoken. Het kon in de World of Coca Cola. Nu heb ik ook wat met Coca Cola omdat de familie Woodruff van Coca Cola een van de grootste sponsors is van het Shepherd. Dus: drink Coca Cola zou ik zeggen!
Learn More
Zondag de 15e was het Vaderdag en dat is voor mij ook hulpPietendag, want papa is mijn hulpPiet. Zo noem ik hem al een aantal maanden en hij doet ook echt zijn best – ook al is hij niet altijd even handig. Ik heb een paar cadeautjes voor hem gekocht, want vorig jaar lag ik op Vaderdag in het ziekenhuis. Hij was zo blij met mijn kaart en cadeautjes dat hij er rode oogjes van kreeg. Maar desondanks heb ik zijn contract voor volgend jaar verlengd!
Learn More
Recente reacties