Pimmetje is weer erg aan mij aan het wennen na een kleine twee jaar. Mijn kat komt nu weer spontaan naar me toe en springt zelfs op mijn schoot. Toegegeven, dat doet hij bij Evelien ook, maar hij laat zich weer lekker knuffelen, aaien en vraagt mij om eten.
Vandaag ook even met papa gepraat over hoe geweldig ik het doe in zijn ogen. Toen we naar Atlanta gingen had hij het gevoel dat we in de Olympiastraat het beneden helemaal aan moesten passen. Met een bed beneden, beugels bij de wc, de kleden uit de kamers, sommige deuren er uit. Maar ja: dat is dus helemaal niet nodig. Ik loop gewoon overal naar toe, loop de trappen op, ga onder de douche (wel nog met een krukje en een klein greepje) en slaap in mijn oude kamer in mijn eigen bed.
Tsja… papa kan wel eens te snel zijn. Net als met de auto die hij gekocht had omdat daar de rolstoel dan gemakkelijk in mee kon en ik gemakkelijk in kon stappen. Nou, als het aan mij ligt kan die ingeruild worden (-;
Goed om te lezen Daan. Inderdaad allemaal snel weer inruilen!