De laatste volle week is begonnen. Dat wordt een combinatie van hard werken en afscheid nemen van heel veel mensen die echt waanzinnig veel voor mij in mijn leven zijn gaan betekenen. Maar gelukkig blijf ik ze zien. Sommigen komen naar Amsterdam, anderen zie ik weer als ik mijn opfrisbeurt krijg in de Shepherd in Atlanta later dit jaar.
Vandaag ga ik met Paul Klaver naar de Shepherd. Ze hebben een speciale dag voor mij gemaakt, zodat Paul alles kan zien en leren van wat ze bij mij doen. De bedoeling is dat dit programma precies zo wordt doorgetrokken in Nederland. Dat vraagt nog om veel actie. Met betrekking tot het organiseren, het vinden van de juiste mensen, de zorgvergoeding en veel meer. Maar we hebben zoveel voorbeelden in handen dat het goed werkt voor jongeren, dat dit allemaal moet gaan lukken.
Het was een druk schema voor Paul en mij. Voor mij vooral, want ik had vier uur fysieke therapie aan één stuk. Paul hoefde alleen maar te kijken, wat filmpjes te maken en aantekeningen te maken. Voor mij was het afzien. Maar het was wel erg leuk. We hebben daarna in de Shepherd gegeten en zijn ’s middags nog even naar Pathways gegaan. ’s Avonds hebben we met z’n allen bij de Cheesecake Factory gegeten.
Dinsdag weer Shepherd en weer was Paul erbij. Hij heeft er veel zin in om in Nederland mee te werken aan de opzet van een programma dat hongeren met hersenletsel weer meer kansen moet gaan bieden.
Hier vinden ze dat ik minstens een half jaar te vroeg weg ga als ik niet dezelfde therapie ga krijgen als hier. Want ze geloven dat ik nog beter kan gaan lopen en veel meer uit mijn rechterarm kan halen dan nu al het geval is. Daar gaan we voor. En papa heeft al gezegd dat als het in Nederland niet zou lukken we meteen weer terug gaan. Maar het moet in Neerland lukken. Met alle mensen die zich zo intensief bezig houden met mij en andere jongeren met hersenletsel.
’s Middags hebben we lekker bij Johnny Rockets gegeten. Paul en Angela wilden erg Amerikaans, dus werden het malts, melts, fries en burgers. Jammer dat ze ’s middags al weer terug gingen naar Nederland. De avond met papa samen doorgebracht en vroeg gaan slapen. Ik ben best moe en er staat deze week nog heel wat op de agenda.
Woensdag was superdruk. Eerst naar de Shepherd voor drie uur training,=, met tussendoor een bezoek aan de Hanger kliniek voor het passen van mijn inlegzool onder mijn brace. Die zit geweldig. Maar wat heel bijzonder was, was dat mijn favoriete therapeute Jorie jarig was. Dus heb ik lekker Lang zal ze leven voor haar gezongen. Daarna snel lunchen en door naar Pathways voor muziektherapie van Thomas. Van hem heb ik al (tijdelijk) afscheid genomen omdat dit nu mijn laatste sessie bij hem was. Dat doet pijn, want muziektherapie is erg leuk en helpt me ook erg veel.
Maar geen tijd te verliezen: meteen door naar Roswell naar dr. Iyer, de specialist-oogarts die een laatste controle deed. Een uitvoerig onderzoek dat altijd dik een uur duurt. En de conclusie: ik ben weer vooruit gegaan! Nu mag ik ook af en toe een dag zonder bril om te kijken wat voor effect dat heeft op mijn balans en mijn lezen. Toppie. En daarna sushi en sashimi eten in het restaurant vlak naast de oogarts. Die hebben dan een soort happy days (maandag t/m donderdag) met vers gemaakte eerlijke sushi voor half geld. Dat is én lekker én leuk voor papa (-;
Daarna terug en Suits kijken en naar bed. Morgen weer een drukke dag met therapie, de voetendokter, de counselor… Hoop dat er ook nog ruimte is voor CT.
Donderdag is mijn favoriete ochtend bij de Shepherd omdat ik dan ook therapie van Jorie krijg. Het is voorlopig de laatste. Snik. Maar zij – en andere therapeuten en vrienden – komen zondag op mijn farewell party in Manuel’s Tavern. Met drinks & dogs. Snel lunchen in de auto en toen naar Pathways voor een aanpassing aan mijn nachtbrace en counseling. Daarna zouden we naar de voetendokter zijn gegaan, maar die was zelf ziek. Dat wordt nu zaterdag – dan zijn de artsen hier ook gewoon open.
Op Pathways heb ik een mooi schaakspel gegeven voor algemeen gebruik. Daar zijn ze echt blij mee omdat het een blijvend mooi breinspel is. Daarna met papa even op stap en dan thuis eten. Wordt vervolgd.
Vrijdag een dag boordevol therapie. We hebben lekker gegeten bij Ted’s. Een bizon steak. Ik mocht lekker het beste en lekkerste van de kaart uitzoeken (wat ook het duurste was), maar het was het dubbel en dik waard.
Zaterdag naar de voetendokter. Gelukkig viel het mee en hoefde mijn nagel er niet af. Qwe zijn wel druk bezig net inpakken. Ik heb het er best moeilijk mee, want het is duidelijk dat ik afscheid moet gaan nemen van mijn vertrouwde wereld hier. Maar daar staat tegenover dat ik weer terug kom waar mijn oude vrienden zijn. We hebben thuis gegeten omdat ik best moe was na nog een extra C-Therapy met papa. Dat was best heftig.
Zondag lekker uitgeslapen. Met Dominique mijn spullen opgeruimd en ingepakt. ‘;s Middags zijn we naar Manuel’s Tavern gegaan voor mijn afscheidsborrel. Dat was geweldig leuk. Ook Jorie was er (-;. Maar ook al mijn andere lieve therapeuten zoals Katie, Beth, Bradon, Josh en Taylor. En natuurlijk die lieve Howard, Sarah, Roelien en Lee. Jammer dat Barrett ziek was, maar die komt hoop ik morgen.
Ik ga lekker slapen. En morgen: mijn voorlopig laatste therapiedag in Atlanta! O ja: dankjewel lieve Dominique voor alles wat je voor me gedaan hebt en voor me doet! X
Recente reacties