Het is weer maandag en dus begint een nieuwe week. De week is even iets anders na de ziekenhuisopname, maar is wel als vanouds. Duis eerst de ochtendstart met Thomas om negen uur en een lekker kopje koffie van de Starbucks van Dominique.
Dokter Fadia heeft me onderzocht en er komt weer een nieuw schema voor deze en volgende week voor mij. Maar vandaag is een thuisdag in het appartement op Alexander Road. Dast is was opvouwen, dingen opruimen, lezen, breinspelletjes, arm- en beenoefeningen en een tripje naar het grote Shepherd voor elektroden training op de fiets voor mijn benen. Kortom: misschien nog wel drukker en intensiever dan op Pathways. Ik ben best wel moe, maar dat kan ook door de medicijnen komen. Maar wel supergelukkig.
Maandagavond kwamen Alexandra en Pieter. Dat was supergezellig. Zeker ook omdat zij alles wilden weten wat ik doe, hoe het met me gaat, waar en met wie ik therapie krijg, wat de volgende stappen zijn en ga zo maar door. Zij zijn dinsdag en woensdag dan ook overal mee naar toe gegaan. Naar pathways, naar de dagopening, naar een paar sessies en gesprekken met de artsen en Thersita, naar de Shepherd, naar The Club House in Stone Mountain en ga zo maar door. Pieter zit ook in het bestuur van het Daan Theeuwes Fonds en heeft er veel zin in om er mee voor te zorgen dat jongeren met hersenletsel het in Nederland een stuk beter gaan krijgen.
We hebben lekker in Coast vis gegeten en zijn op heel veel van mijn favoriete plekjes in Atlanta geweest. Jammer dat ze weer vertrokken zijn.
Mijn therapieprogramma is heftig omdat ik nu extra therapie krijg voor spraak en cognitie. De seizure heeft wel een klein spoortje nagelaten en dat moet snel worden uitgewist. Daar werk ik met iedereen erg hard aan en dat gaat dan ook zeker goed komen.
Op woensdag heb ik van oma een nieuw shirt gekregen voor mijn Graduation. Zo mooi! Ik ben er helemaal trots op. Ik moet wel mijn kleerkast aanpassen ant ook in Atlanta kan het koud worden in de winter. We hebben zelfs al min twee graden gehad. Dat is niks voor mij omdat ik het eigenlijk snel koud heb na het ongeluk. Gelukkig heb ik nog genoeg in de kast en binnenkort gaan wat zomerspullen terug en worden omgeruild voor dikkere winterkleren.
Het is best gek dat ik me aan het voorbereiden ben op mijn Graduation. Het zag er even naar uit dat die uitgesteld zou worden, maar vrijdag is het zo ver. Dan sluit ik het eerste deel van mijn therapie bij Shepherd Pathways af en heb ik mijn eerste doelstellingen bereikt. Maar dat is niet het einde, want daarna volgt een intensief nieuw programma.
Donderdag was de eerste thuisdag na de korte opname in het Piedmont ziekenhuis. Best heftig, omdat ik met de nieuwe medicatie eigenlijk best snel moe ben. Dat dus ook donderdag. Ik kan zeggen dat ik ’s middags echt een geweldige power nap heb gehad die wat langer duurde dan normaal (-;.
’s Avonds kwam papa weer aan in Atlanta. Natuurlijk wilde hij bij mijn Graduaten zijn. Toen hij aan kwam, lag ik lekker te slapen.
Vrijdag was spannend. Ik had mijn laatste therapieschema van het Pathways-oude-stijl. Van een aantal therapeuten moest ik afscheid nemen en kreeg van hen de laatste therapie. Ik kan je wel zeggen: die was minstens zo heftig als een gemiddelde sessie daarvoor. Dominique en papa kregen kopieën mee van mijn huiswerk en de oefeningen die ik verder moet gaan doen.
Het was best zwaar en emotioneel. Zeker ook toen ’s middags in de residence van het Pathways de Graduation plaats vond. Compleet met een diploma en een gigantische morter board op mijn hoofd. Echt afgestudeerd!
Ik heb natuurlijk iedereen cadeautjes gegeven: Delfts blauwe molens, klompen en huisjes met Haagse hopjes. Het was zo leuk dat het merk daar mijn was vernoemd: Dutch Heroes! Maar ik ben nog niet weg. Voorlopig blijf ik nog even in de residence en ik heb een nieuw programma dat misschien wel veel intensiever is geworden.
Op het Shepherd Center krijg ik elke dag drie volle uren (aan elkaar) therapie voor mijn arm en been. Met veel oefeningen en bijzondere apparatuur. En daarnaast krijg ik nog aanvullend allerlei oefeningen, maar ook nog speech, cognitie en muziek therapie in het Shepherd. Ook Nancy, mijn counselor, blijft mij terzijde staan. En dan komt er ook nog eens Club House bij. Het is na afgestuurd te zijn een beetje een aanzet tot promoveren lijkt het wel!
Nou… ik ben er klaar voor maar we gaan door tot het bittere eind. Ik heb mijn doelen al opnieuw gesteld.
Zaterdag hebben we de laatste dag gevierd met Dominique en oma Cecile. Jammer dat ze zaterdagavond weer terug gaan naar Nederland, maar gelukkig komt Dominique weer snel terug. We hebben lekker in het appartement gegeten en ik heb met papa heel veel breinspelletjes gedaan. CatchPhrase is echt mijn favoriet. En Farkle. Daarmee heb ijk papa echt helemaal ingemaakt. We hebben ook herinneringen opgehaald aan opa Huub die eigenlijk 16 november jarig zou zijn geweest. Ik mis hem heel erg, want hij is mijn grote voorbeeld. Iedereen vindt dat ik erg op hem lijk in mijn gedrag en mijn praten. Als dat zo is, dan vind ik dat een erg grote eer. Niets liever dan dat.
Zondag was ik alleen met papa. We hebben er een lazy Sunday van gemaakt. Met een paar oefeningen, lekker rusten, lezen, tv kijken en koken. Papa heeft pizza gemaakt. Voor het eerst in zijn leven. En hij was best goed – ook al kan het beter (-;
Vannacht lekker thuis slapen en morgen eerst naar Pathways en dan naar het Shepherd op Peachtree.
Recente reacties