“Something in the way, she moves”… Het is één van de teksten op mijn gips arm en wat The Beatles zongen, dat is precies wat het is: er is beweging! Ik krijg voor ’s nachts een nieuwe brace voor arm en been dat alles wat gestrekter houdt, zodat ik een betere balans krijg en alles ook beter en natuurlijker aan voelt. Dat klinkt wel gek, want voorlopig voelt het helemaal niet natuurlijk aan. Maar het goede nieuws is dat ik al steeds meer voel in mijn rechterarm. Ik doe kleine oefeningen en ook met elektrostimulatie worden de paden tussen hersenen en arm en been steeds meer ontwikkeld. Ik merk al echt resultaat.
Op maandag had ik een lange therapiedag omdat naast mijn vijf uur ik ook de elektrostimulatiesessie erbij kreeg. Dat heb ik minstens twee keer per week. Als extraatje. Alsof ik nog niet hard genoeg werk – maar het is de moeite waard.
Ik moet zeggen dat ik therapie best leuk vind hier. Vooral ook muziek. Maar ook alle andere vormen. Dat komt ook omdat iedereen zo aardig is en mij precies weet te motiveren waar het heet meest effect heeft. Vandaag is mijn rolstoel aangepast. Nooit geweten dat papa op dat punt nog handiger was dan de therapeut, maar hij heeft alles goed voor elkaar gekregen. Hoewel hij de band die vorige week geklapt was niet zo goed verwisseld zou hebben als toen door Brian. Maar dat terzijde.
Martijn, papa en ik hebben bij het appartement gebarbecued. Kalkoen en grote garnalen. Was lekker en vertrouwd. Ik heb als verrassing mijn eerste biertje gekregen. Wel alcoholvrij en licht, maar toch. Die krijg ik nu een keer per week totdat ik mijn doelen heb gehaald. Dat wordt doorwerken!
Op dinsdag is papa vroeg naar de Shepherd gekomen omdat het gips van mijn arm ging. Dan wil ik graag iemand knijpen omdat dat geen pretje is. Het gips moet er namelijk goed afkomen omdat er een brace van wordt gemaakt. Maar daarna weer vol therapie! Het was een vermoeiende dag, omdat ik ook elektrostimulatie kreeg aan mijn rechterarm. Dan moet je met je armen fietsen met elektroden en proberen met beide armen evenveel kracht te zetten. Dat gaat me al redelijk goed af, waardoor de therapeuten best hoopvol zijn. Net als ik.
’s Middags de nieuwe brace gedragen als proef. Wel even wennen en geen pretje omdat ook mijn vingers erin worden gestrekt. Gelukkig hoef ik hem alleen ’s nachts aan, maar ze hebben ook een dag brace voor me gemaakt…. Ben benieuwd!
Snel nog even met Martijn en papa naar Hollister voor een paar korte broeken, dan de outing naar een pizzeria met mijn mede-revalidanten. Daarna is Martijn og met een decaf capo naar me toe gekomen. Nog lekker bijgepraat en toen vermoeid naar bed.
Woensdag begon vroeg omdat Reena van Occupational Therapy weer alles met mij door wil nemen m.b.t. opstaan, douchen, aankleden, ontbijten. Ze wil dat ik zoveel mogelijk zelf doe en dat lukt ook steeds beter. Daarna veel therapie, waaronder ook weer muziektherapie gehad. Ik moet zeggen dat ik dat wel heel erg leuk vind. Bij de lunch is het laatste stuk tonijncarpaccio van Wiebe opgegaan. Jammie, maar nu weer over op de komijnekaas.
’s Middags heb ik weer elektrotherapie gehad voor mijn rechterbeen. Het is een extra bovenop mijn schema, maar ik vind het wel heel prettig. Ik moet alleen in korte broek komen. Martijn en papa zijn een beetje aan het inpakken geweest in het appartement. Dominique en papa gaan verhuizen naar een ander appartement in Buckhead met ook een lift, zodat ik er gemakkelijker kan komen. Op 4 juli – als alles hier vrij is – gaan we in het nieuwe appartement eten. Ik mag uitzoeken wat ik wil en Martijn en papa gaan koken. Martijn vertrouw ik daarmee omdat ik weet dat hij goed kan koken, maar hulpPiet?
Donderdag was een erg drukke dag. Niet in de laatste plaats omdat we morgen allemaal vrij zijn vanwege the 4th of July! Veel therapie (met ook weer iets extra’s) en… mijn vriend Barett is weer aangekomen in het Shepherd. Barrett heeft drie jaar geleden een ongeluk gehad en kon tijden niet lopen. Nu is hij super actief. Hij is wat ouder (hij heeft zelfs kinderen van bijna mijn leeftijd) maar is zo leuk en hij motiveert me zo goed, dat ik erg gelukkig ben dat hij vlakbij me is. Zeker ook omdat ik – denk ik – de enige ben die vind dat alles niet snel genoeg gaat. Maar goed revalideren duurt ook volgens Barrett lang en je ziet aan hem het resultaat!
’s Middags even met Martijn en papa naar Starbucks en toen was het moment daar dat Barett zijn bekende baby ribs ging maken. Eerlijk is eerlijk: ze zijn voortreffelijk! Alleen die zijn de eis naar Shepherd als waard. Martijn kon zelfs niet stoppen met eten en was het met mij helemaal eens dat ze lekkerder niet bestaan.
Vrijdag ben ik begonnen met lekker lang uitslapen. Het is Independence Day en dat is de grootste feestdag hier. Vanmiddag ga ik leuke dingen doen met Martijn en papa. Barrett gaat de Peachtree Road Race lopen. Kun je nagaan: drie jaar geleden kreeg hij nog te horen dat hij nooit meer zou kunnen lopen! Vanavond werd een verrassing. Barrett heeft speciaal voor mij zijn grootste sirloin steak staan grillen. Dat is zijn traditie op Onafhankelijkheidsdag – en voor mij misschien het begin van een nieuwe. Het was echt heerlijk! Ook nu weer had Martijn het meeste naar binnen weten te werken, maar hij heeft het verdiend nu hij gehoord heeft dat hij de belangrijkste tentamens heeft gehaald. Na het eten zijn we – voor het eerst – Atlanta in gegaan voor een borrel. Nou ja, een cola light. Was erg leuk!
Zaterdag was het de laatste dag dat Martijn in Atlanta en ik heb eerst lekker uitgeslapen. ’s Middags ben ik met Martijn en papa naar het appartement van Dominique en papa gegaan. Erg mooi. En met een aangepaste wc voor mij. We hebben lekker naar voetbal gekeken, Papa had popcorn gemaakt. Maar toen het 0-0 bleef was het even spannend wat we gingen doen, We hebben de wedstrijd gelukkig uitgekeken en papa heeft thuis iets te eten gemaakt. Toen naar het Shepherd, afscheid nemen van Martijn en naar bed.
Zondag was een lazy Sunday. apa heeft me opgehaald en we hebben op de bank in het appartement lekker tv gekeken. Daarna zijn we – op mijn speciaal verzoek – samen bij Hooters gaan eten. Dat is traditie sinds ik daar samen met Willem-Geert op Aruba naar toe ben geweest. Het eten is niet echt lekker, maar er zijn leuke meisjes. Voor papa was het wel hard werken omdat we wel vlakbij konden parkeren, maar wel een steile weg op (en later weer af) moesten. Daar wordt hij sterk van – en hopelijk ook iets dunner. Daarna vroeg naar bed, want morgen is het vroeg op.
Recente reacties