Ik zit nu bijna twee maanden in Atlanta en ik moet zeggen dat dit het beste is wat mij kon overkomen in mijn revalidatie. Gisteren heb ik zoveel complimenten gekregen van Kathy en Rick die mij een paar weken niet gezien hadden en erg onder de indruk waren van mijn vooruitgang.
De week is goed begonnen met een lekkere capo van Starbucks. Papa kon mij trots melden dat ik nu een Gold Level heb bereikt op mijn persoonlijke Starbucks kaart. Ze noemen me hier soms al Mister Starbucks, omdat ik zo kan genieten van mijn ochtendkoffie.
Het schema deze week ziet er weer top uit. Alleen is het niet zeker of ik donderdag ga zwemmen. Vrijdag komen ook dr. Henk Eilander en dr. Marsh Königs naar Atlanta. Zij komen mij bezoeken, testen en ook gaan ze praten met de mensen van Shepherd en Shepherd Pathways.
Vanmiddag ben ik met papa naar huis gegaan. Hij vond me erg stoer dat ik in de garage zelf naar het appartement wilde lopen en hij een lege rolstoel voor kon duwen. Is best een heel stukje, maar ik wil gewoon zoveel mogelijk lopen.
Lekker thuis gegeten. Kip en groenten uit de tuin van Kathy. Smaakte erg goed!
Dinsdag ook weer een lekkere capo om mee te beginnen. Ik had er echt zin in vandaag, maar ik heb dan ook veel fysieke therapie vandaag in de planning gehad. Plus een cognitie klas. Daarna een power nap en met de hele bubs van de Shepherd zinn we naar een BBQ restaurant gegaan. Bij terugkeer nog lekker met papa ge-wii-ed en heb hem met bowlen flink ingemaakt.
Woensdag weer de dag traditioneel begonnen. Vanmiddag een gesprek gehad met de Case Manager, Theresita. Vrijdag gaan we praten met het hele team over hoe ik een volgende fase in kan gaan hier op Shepherd. Dan gaan we nieuwe doelstellingen bespreken.
Vanmiddag is Barrett weer aangekomen. Dat is altijd gezellig. We zijn dan ook meteen samen met papa naar het bekendste cafe van Atlanta gegaan: Manuel’s Tavern. Daar kwamen presidenten, boeven en agenten. Een mooie oude kroeg waar ik een lekker stuk zalm heb gegeten. En ook aan woensdag kwam zo een einde. Nog even Pretty Little Liars kijken en ogen toe.
Donderdag heb ik extra veel therapie gekregen. Ook weer aanvullend elektrostimulatie. Het zwemmen was niet gepland, maar ik kreeg wel te horen dat ik ‘een klas hoger’ been geplaatst in de cognitiegroep. Aunie, de speech therapist, vindt dat ik zo goed begin te praten en te onthouden, dat ik naar een groep voor gevorderden ben overgestapt. Een bekroning toch. En als dat goed gaat, ga ik nog een klas hoger! Heb ik beest goed gedaan toch?!
Om dat te vieren ben ik met papa en Barrett gaan eten bij Hooters. Hun chicken wings zijn befaamd en ook lekker pittig. Een foto van mij, rechtopstaand, staat in een ander bericht.
Vrijdag vroeg opgestaan. Therapie (ik kan nu ook mijn rechterhand strekken!) en daarna een gesprek met alle therapeuten en papa. Ik hoefde er niet bij te zijn, maar er worden wel nieuwe doelen voor mij geformuleerd. Klinkt hoopgevend!
Vanmiddag zijn dr. Henk Eilander en dr. Marsh Königs geland in het onweer. Daardoor moesten ze best lang op hun bagage wachten. Zij komen hier met iedereen praten en mij ook onderzoeken om te kijken hoe de methodes hier beter werken dan in Nederland. Tenminste: voor jongeren zoals ik. Ben benieuwd of zij net zo enthousiast zijn als ik?
Zaterdag vroeg opgestaan om met de dokters en papa naar de outlets te gaan om te shoppen. Op de terugweg lekker hotdogs gegeten bij het benzinestation. Voor mij de eerste keer, maar hopelijk niet de laatste. Zelfs dr. Eilander vond de hotdogs lekker! En hij is een liefhebber van goed en eerlijk eten.
’s Middags heb ik tests gedaan. Ik denk dat ik het wel goed heb gedaan maar ik hoor straks de uitkomsten hoop ik…
De uitkomsten zijn goed. In bijna alles ben ik wat vooruit gegaan. Maar ik zal me nog beter moeten concentreren om het maximale uit mezelf te halen. Dat ga ik dan ook zeker doen.
’s Avonds bij Manuel’s Tavern gegeten. Toen we weg wilden gaan was er een wolkbreuk en veel onweer. We hebben even nog moeten schuilen, maar uiteindelijk veilig bij het Shepherd aangekomen.
Zondagochtend heb ik uit kunnen slapen tot kwart over tien. De dokters zijn Atlanta ingegaan en papa heeft me opgehaald om samen naar het vliegveld te gaan waar Dominique rond een uur aan kwam. Gelukkig, want ik heb haar best gemist ook al was ze maar een weekje weg. Ik heb op het vliegveld samen met haar een capo van Starbucks gedronken en we zijn toen met z’n drietjes naar huis gegaan.
Daar lekker chillen en wat Nederlandse tijdschriften gelezen. Dat ga ik weer meer doen omdat het me steeds wat beter af gaat. Dominique had weer komijnekaas voor mij meegenomen (die was op) en stroopwafels voor Lucius.
We hebben ;s avonds gebarbecued met Marsh en Henk erbij. Best lekker en ook gezellig. Gelukkig was het mooi weer, want de laatste dagen hebben we best veel regen en onweer gehad.
Toen snel naar het Shepherd omdat papa nu naar het vliegveld moet omdat hij een paar dagen naar Nederland gaat. Morgen hebben de dokters afspraken met allemaal mensen van het Shepherd Center en begint mijn therapieweek weer. Ik ben er weer helemaal klaar voor!
Dit is geweldig Daan! Zoveel vooruitgang en zoveel plezier! Blijf lopen en bewegen !!
Heerlijk om te zien en te horen hoe goed het gaat.
By the way: groetjes aan Do en Adriaan!
Hi Daan! Ook wij volgen je stappen, net als een paar jaar geleden.
Je bent nu eigenlijk weer een beetje op “wereldreis”.
Kom sterk terug!
Marjan
Super Daan dat t zo goed gaat, Bikkel!!!